Bijna thuis; nog een half uurtje en dan na een lange dag werken weer fijn bij vrouw en kind. Het is lekker weer, muziekje staat aan. Ik rij binnendoor want de A12 staat vol, maar dat maakt me niet uit: het zonnetje maakt me opgewekt. Dan begint de motor te horten en te stoten…
En daar blijft het niet bij. Het motormanagementlampje begint te knipperen en het lijkt wel alsof de auto geen kracht meer heeft. Aan de kant met dat ding en even de garage bellen. Die adviseert me het over een paar minuten nog eens te proberen en als hij het blijft doen toch maar de ANWB te bellen.
Het is inmiddels half zes als ik de ANWB aan de lijn heb, want een poging om verder te rijden biedt geen soelaas. Ik krijg een vriendelijke dame aan de telefoon die me vertelt dat er binnen een uurtje iemand ter plaatsen is. Prima denk ik, ga ik even van het zonnetje genieten en wacht ik rustig af.
Wandelaars en fietsers groeten vriendelijk, en knopen een praatje aan. De hele wereld lijkt vrolijk te zijn en ook ik: want mijn Wegenwacht abonnement komt dan toch een keer van pas. Na een half uurtje krijg ik een SMSje van de ANWB dat ze zich realiseren dat ik sta te wachten:
Uw hulpvraag is in behandeling. Wij zijn ons ervan bewust dat u nog op hulp wacht. We doen ons best u zo snel mogelijk te helpen. De ANWB.
Ik denk bij mezelf: jullie hebben nog een half uurtje, dus doe het rustig aan. Ik red mezelf hier wel. Drie kwartier later begin ik daar toch iets anders over te denken. Al een kwartier langer dan beloofd; laat ik de ANWB nog eens bellen. Ik krijg al snel te horen dat ze in Veenendaal iemand aan het helpen zijn en dat ik de volgende ben dus dat het allemaal niet heel lang meer kan duren.
Eenmaal opgehangen besef ik me dat Veenendaal in de spits nog best een eind hier vandaan is. Ik app even naar huis dat het allemaal wat langer gaat duren. Op dat moment niet wetende dat “wat langer” nog veel langer wordt…
Drie kwartier later besluit ik de wegenwacht nog eens te bellen. Ik sta nu al twee uur te wachten en de zon verliest zijn kracht: kortom ik krijg het ondanks mijn winterjas langzaamaan wel koud. Ook de bemoedigende ‘sterktes’ van voorbijgangers heb ik inmiddels wel gehoord. Ik wil naar huis. De medewerker van de ANWB alarmcentrale geeft aan dat het nu echt niet lang meer kan duren. Hij is nog tien minuten uit de richting.
Twintig minuten later toch maar weer bellen. Begin me af te vragen of ik wel het goede hectometerpaaltje heb opgegeven en vraag waar ze zitten. 3,5 kilometer bij me vandaan. Ik sta nu al zo lang te wachten dat ik denk: dat kan er ook nog wel bij.
Wel vraag ik me af waarom het zo lang duurt om van Veenendaal bij mij te komen. Het is een paar kilometer, maar zo lang kan het toch ook niet duren? En dan in de verte zie ik een auto van de ANWB aan komen rijden…
Ik word vriendelijk te woord gestaan en hij weet direct waar het probleem zit. De bobine is stuk en moet direct vervangen worden anders loop je kans dat de katalysator het niet overleefd. In de voorgaande uren was ik dankzij Google al op dezelfde conclusie uitgekomen; dus maar goed dat ik gestopt was. Fijn ook dat de ANWB het bewuste onderdeel bij zich heeft.
Vijf minuten later is alles gefixed, dus ik vraag waar hij zijn mobiele pinautomaat heeft. Hij kijkt me aan en zegt:
“Heeft u geen 76 euro contant dan?”
Plotsklaps begrijp ik waarom de ANWB zijn eigen richttijden niet aan kan houden. Anno 2016 verwacht je toch wel dat een organisatie als de ANWB hier wat beter over heeft nagedacht? Maar nee; terug richting Ede dan maar om ergens te gaan pinnen. De ANWB medewerker weet er gelukkig één te liggen op een paar kilometer van waar we staan en gaat me voor.
Al rijdende -in een auto die overigens weer als een zonnetje rijdt- grinnik ik al mijn frustratie even weg. Ik denk bij mezelf vooral hoe achterlijk deze situatie is: een service die doorgaans op N- en A-wegen zijn werk doet; hoe kan het dat die hier niets voor bedacht hebben. Ik bedenk me ook dat de vorige persoon die door de ANWB geholpen is in Veenendaal waarschijnlijk dezelfde gedachte gehad heeft toen die achter de ANWB aan reed richting een pinautomaat.
Ik pin 80 euro voor de beste man en dan blijkt hij geen wisselgeld te hebben. Het is inmiddels kwart over acht en ik er ben er helemaal klaar mee. Maar het is me ook mijn eer te na om de ANWB er op de koop toe 4 euro bij cadeau te doen dus ik laat het hem ergens wisselen. Een McDonalds bezoekje later en vier euro minder arm kan ik dan toch echt mijn reis vervolgen.
Wat een service van de wegenwacht! Een uurtje wachten kan ik best begrip voor hebben, maar ik betaal jullie altijd genoeg, daar verwacht ik dan als ik jullie nodig heb ook wel wat service voor.
Ik hoop jullie nooit meer nodig te hebben!
Update 29 april:
Als je publiekelijk klaagt, moet je ook laten weten als het netjes wordt opgelost. Vandaag kreeg ik van ANWB een tegoedbon in de bus met excuses betreffende bovenstaande verhaal. Kan ik toch mooi in de ANWB winkel een fleecetrui kopen en in de auto bewaren voor als zoiets nog een keer gebeurd.
Netjes opgelost ANWB!